Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Proclivi currit oratio. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Ut pulsi recurrant? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sed ad bona praeterita redeamus. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?
Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. An eiusdem modi? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.
Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Ea possunt paria non esse. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Id Sextilius factum negabat. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.
Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Sed haec nihil sane ad rem; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.
Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quid, de quo nulla dissensio est? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?
Ego vero isti, inquam, permitto. Laboro autem non sine causa; Sed ad illum redeo. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Esse enim, nisi eris, non potes. Eadem nunc mea adversum te oratio est.
